XIX WIEK
W XIX wieku rubryki ogłoszeń drobnych w gazetach były czasami wykorzystywane do przekazywania zaszyfrowanych prostymi kodami wiadomości. Amerykański historyk wojskowy, David Kahn opisał w 1967 roku przypadki kochanków potajemnie komunikujących się zakodowanymi szyfrem Cezara wiadomościami na łamach The Times. Z kodu Cezara korzystano nawet w 1915 roku. Armia Imperium Rosyjskiego posługiwała się nim jako zamiennikiem dla jej bardziej skomplikowanych szyfrów, które były zbyt trudne do opanowania dla rosyjskiego wojska, dzięki czemu niemieccy i austriaccy kryptoanalitycy nie mieli większych problemów z odczytaniem tych wiadomości
SZYFR VIGENERE’A
Szyfr Vigenère’a jest natomiast szyfrem Cezara ze zmiennym przesunięciem na każdej pozycji w tekście. Wartość przesunięcia jest definiowana przez dowolne słowo kluczowe. Jeśli słowo kluczowe jest losowe i o długości nie krótszej niż sama wiadomość, wtedy jest to szyfr z kluczem jednorazowym, niemożliwy do złamania, pod warunkiem utrzymania klucza w tajemnicy. Klucz krótszy od wiadomości (jak np. słowa Complete Victory używane przez Konfederację podczas wojny secesyjnej) niesie ze sobą powtarzający się wzór, który może być rozpoznany przez zaawansowane techniki analizy częstościowej
TERAZ
Szyfr Cezara obecny jest w dzisiejszych czasach. Ma zastosowanie w zabawkach typu secret decoder ring (dwa przylegające i obrotowe względem siebie pierścienie z nadrukowanymi kolejnymi literami alfabetu), a szyfr z przesunięciem 13, tzw. ROT13, jest stosowany jako prosta metoda ukrycia treści (np. puenty dowcipów i zakończeń fabuły – tzw. spoilery), szeroko rozpowszechniona w systemach Unix.